مزیت عکسبرداری دیجیتالی به جای قالب گیری در کاشت ایمپلنت دندان

مزیت عکسبرداری دیجیتالی به جای قالب گیری در کاشت ایمپلنت دندان

 

 

تاریخچه قالب گیری سنتی و عکسبرداری دیجیتالی
سیستم قالب‌ گیری یا عکس‌برداری دیجیتالی بیش از 25 سال است که در دسترس قرار دارد اما اخیراً پرطرف‌دار و رایج شده است. اولین ایمپلنت قابل اسکن در سال 2004 استفاده شد که در آن از هیلینگ اباتمنت کدگذاری شده استفاده شده بود. این اباتمنت همه اطلاعات سه ‌بعدی موقعیت ایمپلنت دندان نسبت به دندان‌های مجاور و مقابل را در اختیار دندانپزشک قرار می‌داد.
 در این روش دیجیتالی همانند قالب ‌گیری معمولی موقعیت دقیق ایمپلنت دندان از جمله موقعیت داخلی خصوصیات ضد چرخشی مانند شیارهای ضد چرخشی و شش ضلعی داخلی ثبت می‌شد.  بیشتر این اسکنها، پس از قالب گیری معمولی دندان انجام میشدند و مدل به دست آمده توسط آزمایشگاه، اسکن میشد. این تکنیک هنوز استفاده میشود اگر چه از نظر زمان و هزینه توجیهی ندارد.
در سال 2010 کوپینگ قالب گیری قابل اسکن وارد بازار شد که روی ایمپلنت قرار گرفته و با استفاده از سیستم عکسبرداری هم کانون موازی، در داخل دهان اسکن میشد. اگر چه این باعث شد نیاز به روش مرسوم قالب گیری با خمیر برطرف شود اما این رویکرد به یک ایمپلنت و یک دستگاه اسکن داخل دهانی محدود بود.
در چند سال گذشته شماری از دستگاههای اسکن وارد بازار شده اند که میتوانند چندین ایمپلنت را همزمان اسکن کنند.
 
دو نوع اصلی اسکنر که امروزه استفاده میشوند عبارتند از: 1) نوع ال ای دی آبی (دیود نور ده) که اسکنر نوری محسوب میشود که معمولا برای کار با آن نیاز با استفاده از پودر است و 2) اسکنرهایی که از لیزر برای اسکن استفاده میکنند و فاصله از سطح دندان را ثبت میکنند و مدل دیجیتالی بر اساس آن میسازند.
به تازگی بیشتر اسکنرها از تکنولوژی لیزر استفاده میکنند تا نیاز به استفاده از پودر برطرف شود. لزوم استفاده از پودر در اسکنرهای نوع اول یکی از اولین معایب این روش برای دندانپزشکان است.
 
روش عکسبرداری ایمپلنت دندان
در روش معمولی ایمپلنت، بریج و روکش، باید قالب گیری شوند و مدل آن ساخته شود. در ترمیمهای معمولی قالب گیری با پلی اتر یا پلی وینیل سیلوکسان گرفته میشود و با سپس مواد مخصوص گچی مدل اصلی ساخته میشود. پس از ساخت مدل، قالب مطابق با آن ایندکس گذاری میشود. این فرایند زمان بر است. اما عکسبرداری دیجیتالی داخل دهانی از زمان برداشتن پیچ درپوش تا جایگزینی آن تقریبا سه دقیقه کمتر از روش مرسوم قالب گیری زمان میبرد.
پس از این که با روش معمولی قالب گیری انجام شد، باید مدل ساخته شود. در قالب گیری معمولی باید قالب تمیز و پاکسازی شده و به آزمایشگاه دندانسازی فرستاده شود تا در آنجا مدل ساخته شود. در بیشتر موارد تکنسین ظرف 24 تا 72 ساعت بعد حتی مدل فیزیکی ارسال شده را بررسی نمیکند. در روش عکسبرداری دیجیتالی که با استفاده از دوربین یا اسکنر داخل دهانی انجام میشود، همه داده های مهم از طریق اینترنت به صورت فایلهای دیجیتالی ارسال میشود. به این ترتیب میتوان کار طراحی اباتمنت و روکش ایمپلنت را در همان روز قالب گیری دیجیتالی شروع کرد بدون این که لازم باشد مدل آنها ساخته شود.
 
اگر چه انواع زیادی دستگاههای قالب گیری داخل دهانی دیجیتالی در بازار وجود دارد اما همه آنها عملکرد مشابهی دارند. اولین قدم بلافاصله پس از جوش خوردن ایمپلنت به استخوان (فرایند یکپارچکی استخوان) و التیام یافتن بافتها، این است که از بیمار خواسته شود برای اسکن دیجیتالی ایمپلنت به مطب مراجعه نماید. این اسکن از نظر کارایی مشابه قالب گیری معمولی است اما به جای استفاده از کوپینگ معمولی ایمپلنت، از کوپینگ قابل اسکن استفاده میشود . پس از این که کوپینگ قابل اسکن روی ایمپلنت قرار گرفت، با تصویر رادیوگرافی درست بودن موقعیت آن تایید میشود. این مرحله حساس است چرا که قرار است اباتمنت و روکش دندان نهایی بر اساس آن ساخته و استفاده شود. هیچ دندانپزشکی نمیخواهد هزینه ساخت مجدد ترمیم را به خود یا بیمار تحمیل نماید بنابراین باید اباتمنت دقیق اسکن و ساخته شود.
پس از آن اسکن انجام میشود و مدل سه بعدی از این بخش از دهان بر روی نمایشگر تصویر میشود که همه سطوح لازم کوپینگ قالب گیری قابل اسکن برای ساخت اباتمنت و روکش در آن لحاظ شده است. این سطوح عبارتند از کوپینگ قالب گیری، نواحی تماس همه دندانهای مجاور، بافت لثه، قوس دندانی مقابل و بایت.
پس از اتمام اسکن، دستور العمل آزمایشگاه شامل رنگ، انتخاب جنس اباتمنت (زیرکونیا یا تیتانیوم) و جنس روکش دندان مشخص میشود و به مرکز تراش ترمیم ارسال میشود. ارسال از طریق اینترنت انجام میشود. در این مرحله مدل، اباتمنت و روکش ممکن است توسط یک مرکز آزمایشگاهی ساخته شود یا در مراکز جداگانه انجام شود. این بستگی به سیستم اسکن مورد استفاده دارد.
پس از کار ساخت اباتمنت و روکش، بیمار مراجعه میکند تا ترمیم روی ایمپلنت نصب شود. این مرحله و مراحل پس از آن دیگر تفاوتی با روش معمولی ندارد.

مزایای عکسبرداری دیجیتالی برای کاشت ایمپلنت
از مهم‌ترین مزیت‌های این روش، عدم نیاز به مواد قالب‌ گیری است بنابراین مشکلاتی مانند طعم ناخوشایند مواد قالب ‌گیری و احساس عق زدن در بیمار تجربه نمی‌شود.
متخصصان به خوبی می‌دانند بیماران از مرحله قالب گیری متنفرند و حتی ممکن است از آن وحشت داشته باشند به حدی که باعث شود از مراجعه به دندانپزشک پرهیز نمایند.
در پژوهشی که اخیراً منتشر شد بیمارانی که سابقه قبلی قالب ‌گیری معمولی و دیجیتالی نداشتند همه قالب‌گیری دیجیتالی را ترجیح می‌دادند. یافته‌ های این پژوهش نیاز به گسترش راه‌ حل‌های دیجیتالی در قالب‌ گیری و ساخت ترمیم را تأیید می‌کند.
ترجیح شخصی بیماران نباید تعیین ‌کننده روش درمانی باشد بلکه باید همه جوانب کار در نظر گرفته شود. نگرانی اصلی دندان‌پزشکان برای انتخاب تکنولوژی و یا تکنیک‌های جدید این است که آیا روش جدید دقت، سرعت، راحتی و قابلیت پیش ‌بینی روش‌های پیشین را دارند و آیا به اندازه آنها مقرون به صرفه هستند یا نه. دستیابی به تکنولوژی که تمامی این ویژگی‌ها را در سطح بالاتری تأمین نماید دشوار است و معمولاً برخی ویژگی‌های کم اهمیت تر قربانی ویژگی‌های مهمتر می‌شوند.
دقت در مورد ترمیم ایمپلنت دندان، عامل کلیدی در زیبایی و طول عمر نتایج درمان است. ترمیمهایی که با دقت بالا کار نمی‌شوند در نهایت با شکست مواجه می‌شوند.
در روش قالب‌گیری معمولی مراحل زیادی وجود دارد و در هر مرحله باید درصدی خطا در نظر گرفته شود بنابراین در مجموع احتمال اشتباه در این روش بیشتر است. همان ‌طور که گفته شد در روش قالب گیری معمولی، اسکن ایمپلنت بر اساس قالب گچی ارسال شده به آزمایشگاه انجام می‌شود بنابراین هر اشتباهی که در قالب گیری اولیه  اتفاق‌ افتاده باشد به ترمیم نهایی و اشتباهات مرتبط با مراحل بعدی افزوده می‌شود.
مدت زمانی که بیمار باید بر روی صندلی دندان‌پزشکی بنشیند یکی از عوامل تعیین‌ کننده هزینه درمان است. پژوهش‌های متعدد نشان داده ‌اند در سیستم قالب‌ گیری دیجیتالی مدت زمانی که بیمار برای قالب‌ گیری بر روی صندلی دندانپزشکی می‌نشیند کمتر است. علاوه بر آن دفعاتی که باید بیمار به دندانپزشک یا دندان‌سازی مراجعه نماید تقریباً به صفر می‌رسد چرا که همه کارها به صورت دیجیتالی انجام شود و نیازی به حضور فردی است.
پس از این که در آزمایشگاه مدل سه ‌بعدی ساخته شد از نظر تماس دندان‌ها و موقعیت ایمپلنت، پیش از ساخت اباتمنت یا روکش دندان ارزیابی می‌شود. در صورتی که مشکلی در مدل وجود داشته باشد پیش از ساخت ترمیم شناسایی می‌شود بنابراین در زمان، هزینه و انرژی بیمار و دندانپزشک صرفه ‌جویی می‌شود.
در روش دیجیتالی می‌توان بدون مدل کار را انجام داد بنابراین از نیاز به ساخت مدل و تری و هزینه‌ های مرتبط با آن، اجتناب می‌شود.
تنها هزینه ‌ای که در روش دیجیتالی بیشتر از روش معمول است هزینه خرید اسکنر است اما این هزینه با توجه به موارد گفته شده، در نهایت توجیه اقتصادی خواهد داشت